خواستم خشت ز خم گیرم و بوسم لب جام

چرخ دوری زد و خشت لب ایوانم کرد.

 توبندگی چو گدایان به شرط مزد نکن

که دوست خود روش بنده پروری داند.

حافظ

karanlıkta bulutlar parçalanıyor 
sokak lambaları birdenyanıyor
kaldırımlarda yağmur kokusu
ben sana mecburum sen yoksun
sevmekkimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşam üstü ansızın yorulur
tutsakustura ağzında yaşamaktan
kimi zaman ellerini kırar tutkusu
birkaç hayatçıkarır yaşamasından
hangi kapıyı çalsa kimi zaman
arkasında yalnızlığınhınzır uğultusu
fatih’te yoksul bir gramofon çalıyor
eski zamanlardan bircuma çalıyor
durup köşe başında deliksiz dinlesem
sana kullanılmamış birgök getirsem
haftalar ellerimde ufalanıyor
ne yapsam ne tutsam nereyegitsem
ben sana mecburum sen yoksun
belki haziran’da mavi benekliçocuksun
ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
bir şilep sızıyor ıssızgözlerinden
belki yeşilköy’de uçağa biniyorsun
bütün ıslanmışsın tüylerinürperiyor
belki körsün kırılmışsın telâşiçindesin
kötü rüzgâr saçlarınıgötürüyor
ne vakit bir yaşamak düşünsem
bu kurtlar sofrasında belkizor
ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden
ne vakit bir yaşamakdüşünsem
sus deyip adınla başlıyorum
içimsıra kımıldıyor gizlidenizlerin
hayır başka türlü olmayacak
ben sana mecburumbilemezsin

REFRENCE

 گاهی گمــان نمـی کنـی و مـی شـود
گاهی نـمـی شــود کــه نـمـی شــود
گاهی هـزار دوره دعـا بی اجـابت است
گاهی نگفته قـرعه به نام تـو مـی شود
گاهی گدای گدایی و بخت با تـو نیست
گاهی تمـام شهـر گـدای تـو مـی شود

 عیب پاکان زود بر مردم هویدا میشود

موی اندر شیر خالص زود پیدا میشود

صائب (فکر کنم مطمئن نیستم)

چنانکه دست گدایی شبانه می‌لرزد

دلم برای تو ای بی نشانه می‌لرزد

هنوز کوچه به کوچه، حکایت از مردی ست

که دستِ بسته او عاشقانه می‌لرزد

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز

به نام تو در و دیوار خانه می‌لرزد

چه دیده در که پیاپی به سینه می‌کوبد؟

چه کرده شعله که با هر زبانه می‌لرزد؟

هنوز از آنچه گذشته است بر در و دیوار

به خانه چند دلِ کودکانه می‌لرزد

دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست

که در جواب، زمین و زمانه می‌لرزد

ز من شکیب مجو، کوه صبر اگر باشم

همین که نام تو آرند شانه می‌لرزد

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
جان مژده داده ام که چوجان در برارمت
تا شویمت از آن گل عارض غبار راه
ابری شدم ز شوق که اشگی ببارمت
عمری دلم به سینه فشردی در انتظار
تا درکشم به سینه و در بر فشارمت
این سان که دارمت چو لئیمان نهان ز خلق
ترسم بمیرم و به رقیبان گذارمت
داغ فراق بین که طربنامه وصال
ای لاله رخ به خون جگر می نگارمت
چند است نرخ بوسه به شهر شما که من
عمری است کز دو دیده گهر می شمارمت
دستی که در فراق تو میکوفتم به سر
باور نداشتم که به گردن درآرمت
ای غم که حق صحبت دیرینه داشتی
باری چو می روی به خدا می سپارمت
روزی که رفتی از بر بالین شهریار
گفتم که ناله ای کنم و بر سر آرمت

برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت
بازار شوق پردگیان باز درگرفت
شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه
ابری به هم برآمد و ماهی به برگرفت
زین خوشترت کجا خبری در زند که دوست
سر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفت
بار غمی که شانه تهی کرد از او فلک
این زلف و شانه خواهدم از دوش برگرفت
یک تار موی او به دو عالم نمیدهند
با عشقش این معامله گفتیم و سرگرفت
چشمک زند ستاره صفت با نسیم صبح
شمع دلی که دامن آه سحر گرفت
چون شعر خواجه تازه و تر بود شهریار
شعر توهم که درس خود از چشم تر گرفت

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست
متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست
چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست
نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست
ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست
لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست
غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست
از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند
این هم اگر چه شکوه شحنه به شاه کردنست
عهد تو سایه و صبا گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبه لطف آله کردنست
گاه به گاه پرسشی کن که زکوه زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست
بوسه تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه آب زندگی توشه راه کردنست
خود برسان به شهریار ایکه درین محیط غم
بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست