منبع

برو  ای  يار که  ترک  تو ستمگر کردم                

منبع

سپر صلح و صفا دارم و شمشیر محبت

با تو آن پنجه نبینم که به پیکار من آیی

شهریار

تا صورت پیوند جهان بود، على بود **** تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود
شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود **** سلطان سخا و كرم و جود، على بود
هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس **** هم صالح پیغمبر و داوود، على بود
هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب **** هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود
مسجود ملائك كه شد آدم ز على شد **** آدم كه یكى قبله و مسجود، على بود
آن عارف سجاد كه خاك درش از قدر **** بر كنگره‎ى عرش بیفزود، على بود
هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن **** هم عابد و هم معبد و معبود، على بود
آن لحمك لحمى بشنو تا كه بدانى **** آن یار كه او نفس نبى بود، على بود
موسى و عصا و یدبیضا و نبوت **** در مصر به فرعون كه بنمود، على بود
چندانكه در آفاق نظر كردم و دیدم **** از روى یقین در همه موجود، على بود
خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود **** آن نور خدایى كه بر او بود، على بود
آن شاه سرافراز كه اندر شب معراج **** با احمد مختار یكى بود، على بود
آن قلعه‎گشایى كه در قلعه خیبر **** بركند به یك حمله و بگشود، على بود
آن گرد سرافراز كه اندر ره اسلام **** تا كار نشد راست نیاسود، على بود
آن شیر دلاور كه براى طمع نفس **** بر خوان جهان پنجه نیالود، على بود
این كفر نباشد سخن كفر نه این است **** تا هست، على باشد و تا بود، على بود

جلال الدین محمد بلخى(مولوى)
منبع

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا كند **** قسم به ذات كبریا، ز یُمن مرتضى كند
خدا چو هست رهنمون، مگر دگر چرا و چون **** كه او كند هر آنچه را كه حكمت، اقتضا كند
ز قدرت یداللّهى، كسى ندارد آگهى **** وسیله‎اش بود علىّ، خدا هر آنچه را كند
به جنگ بدر و نهروان، علىّ است یكّه قهرمان **** نِگر كه دست حقّ عیان، قتال اشقیا كند
به روى دوش مصطفى، نهد چو پاى مرتضى **** نگر به بت شكستنش، كه در جهان صدا كند
به رزم خندق و اُحد، به قتل عمرو و عبدود **** خدا بدستِ دست خود، لواى حقّ به پا كند
چو افضل از عبادت خلایق است ضربتش **** علىّ تواند این عمل، شفیع ما سوى كند
به پیشگاه كردگار، ز بس كه دارد اعتبار **** دیون جمله بندگان، تواند او ادا كند
نماز بى ولاى او عبادتى است بى وضو **** به منكر على بگو، نماز خود قضا كند
هر آن كه نیست مایلش، جفا نموده با دلش **** بگو دل مریض خود، به عشق او شفا كند
على است آن كه تا سحر، سرشك ریزد از بصر **** پى سعادت بشر، ز سوز دل دعا كند
على انیس عاشقان، على پناه بى كسان **** على امیرمؤمنان، كه مدح او خدا كند
پس از شهادت نبىّ، كه را سزد به جز على **** كه تا به حشر آدمى، به كارش اقتداء كند
قسیم نار و جنّتش، ترازوى محبّتش **** كه مؤمنان خویش را، ز كافران جدا كند
گهى به مَسند قضا، گهى به صحنه غزا **** گهى به جاى مصطفى، كه جان خود فدا كند
على است فرد و بى نظیر، على مجیر و دستگیر **** كه نام دلگشاى او، گره ز كار وا كند
ز كار قهرمانیش، پر است زندگانیش **** نگین پادشاهیش، به سائلى عطا كند
امیر كشور عرب، ثناكنان، دعا به لب **** برد طعام نیمه شب، عطا به بینوا كند
ز كوى شاه اولیاء، كه مهر اوست كیمیا **** كجا روى بیا بیا، كه دردها دوا كند

منبع

منبع

دلتنگ غروبی خفه بیرون زدم از در

           در مُشت گرفته مُچ دست پسرم را
یا رب به چه سنگی زنم از دست غریبی 

          این کلّه ی پوک و سر و مغز پکرم را
هم در وطنم بار غریبی به سر دوش  

               کوهی است که خواهد بشکاند کمرم را
من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز 

                چون شد که شکستند چنین بال و پرم را
رفتم که به کوی پدر و مسکن مألوف

                              تسکین دهم آلام دل جان بسرم را
گفتم به سرِ راهِ همان خانه و مکتب 

                                      تکرار کنم درس سنین صغرم را
گر خود نتوانست زدودن غمم از دل  

                                         زان منظره باری بنوازد نظرم را
کانون پدر جویم و گهواره ی مادر  

                                                کانِ گهرم یابم و مهد هنرم را
تا قصّه ی رویین تنی و تیر پرانی است 

                                      از قلعه ی سیمرغ ستانم سپرم را
با یاد طفولیّت و نشخوار جوانی  

                                              می رفتم و مشغول جویدن جگرم را
پیچیدم از آن کوچه ی مأنوس که در کام 

                                           باز آورد آن لذّت شیر و شکرم را
افسوس که کانون پدر نیز فرو کُشت  

                                                از آتش دل باقی برق و شررم را
چون بقعه ی اموات فضائی همه خاموش  

                                          اخطار کنان منزل خوف و خطرم را
درها همه بسته است و به رُخ گرد نشسته 

                                           یعنی نزنی در که نیابی اثرم را
در گرد و غبار سر آن کوی نخواندم  

                                                      جز سرزنش عمر هبا و هدرم را
مَهدی که نه پاس پدرم داشته زین پیش 

                                       کی پاسِ مرا دارد و زین پس پسرم را
ای داد که از آن همه یار و سر و همسر  

                                             یک در نگشاید که بپرسد خبرم را
یک بچّه ی همسایه ندیدم به سر کوی

                                          تا شرح دهم قصّه ی سیر و سفرم را
اشکم به رخ از دیده روان بود ولیکن

                                                   پنهان که نبیند پسرم چشم ترم را
می خواستم این شِیب و شبابم بستانند

                                         طفلیم دهند و سر پُر شور و شرم را
چشم خردم را ببرند و به من آرند 

                                                    چشم صِغرم را و نقوش و صُوَرم را
کم کم همه را در نظر آوردم و ناگاه  

                                                     ارواح گرفتند همه دور و برم را
گویی پی دیدار عزیزان بگشودند

                                              هم چشم دل کورم و هم گوش کرم را
یکجا همه ی گمشدگان یافته بودم  

                                              از جمله (حبیب) و رفقای دگرم را
این خنده ی وصلش به لب، آن گریه ی هجران 

                         این یک سفرم پرسد و آن یک حضرم را
این ورد شبم خواهد و نالیدن شبگیر 

                                      وآن زمزمه ی صبح و دعای سحرم را
تا خود به تقلّا به در خانه کشاندم 

                                             بستند به صد دایره راه گذرم را
یکباره قرار از کف من رفت و نهادم 

                                          بر سینه ی دیوار درِ خانه سرم را
صوت پدرم بود که می گفت چه کردی؟ 

                                 در غیبت من عائله ی دربدرم را
حرفم به زبان بود ولی سکسکه نگذاشت 

                            تا باز دهم شرح قضا و قدرم را
فی الجمله شدم ملتمس از در به دعائی

                    کز حق طلبد فرصت صبر و ظفرم را
اشکم به طواف حرم کعبه چنان گرم  

                       کز دل بزدود آن همه زنگ و کدرم را
ناگه پسرم گفت چه می خواهی از این در  

               گفتم پسرم بوی صفای پدرم را

منبع
 

منبع

به جز از علي نباشد

به جز از علي نباشد به جهان گره‌گشايي **** طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلايي
چو به کار خويش ماني در رحمت علي زن **** به جز او به زخم دل‌ها ننهد کسي دوايي
ز ولاي او بزن دم که رها شوي ز هر غم **** سر کوي او مکان کن بنگر که در کجايي
بشناختم خدا را چو شناختم علي را **** به خدا نبرده‌اي پي اگر از علي جدايي
علي اي حقيقت حق علي اي ولي مطلق **** تو جمال کبريايي تو حقيقت خدايي
نظري ز لطف و رحمت به من شکسته دل کن **** تو که يار دردمندي تو که يار بينوايي
همه عمر همچو "شهري" طلب مدد از او کن **** که به جز علي نباشد به جهان گره‌گشايي

"عباس شهري"

منبع

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

حافظ